De diagnose narcisme

De diagnose narcistische persoonlijkheidsstoornis

Het mag duidelijk zijn dat het stellen van de diagnose NPS is voorbehouden aan GZ-psycholgen en/of psychiaters. Feit is alleen dat deze diagnose echter zelden gesteld wordt omdat het hier een patiëntengroep betreft die in de meeste gevallen geen hulp zoekt. Het is algemeen bekend dat het eerder de slachtoffers van deze groep zijn die in de hulpverlening terecht komen dan de narcist zelf, hoe cru ook.

Toen ik maanden geleden dan ook contact opnam met de huisartsenpraktijk in het kader van mijn marktonderzoek kreeg ik als reactie dat het voor hen niet interessant was om met mij in gesprek te gaan omdat het zou gaan om een kleine groep. En daar gaan we dus meteen de mist in, dit is nou net de kneep! Het gaat NIET om een kleine groep mensen, het gaat om een gróte groep mensen die níet de erkenning krijgen die zij verdienen. Nu kunnen we nog gaan discussieren over wat groot en klein is, ik vind elk slachtoffer één teveel.

Afgelopen week had ik een gesprek bij de huisartsenpraktijk, deze keer om te onderzoeken of we samen iets konden betekenen voor de slachtoffers. De POH-er was duidelijk: zij kan geen mensen gaan doorverwijzen op basis van aannames dat iemand een narcist is zonder dat daar een diagnose onder ligt. Uiteraard moeten we ook voorzichtig zijn met het zelf opplakken van diagnoses, dat is not done.

Vervolgens had ik twee lesdagen van een gepensioneerd huisarts, een echte rot in het vak met grote liefde voor zijn werk, die stelt dat narcisme meer voorkomt dan je denkt én erg destructief is voor de omgeving. De maatschappij zou hiertegen beschermd moeten worden. Ik kan dit alleen maar beamen, het spoor van ellende dat veroorzaakt wordt door narcistisch geweld is enorm en  is ook een behoorlijke aanslag op onze maatschappij.

Maar goed, wat doen we dan? Hoe beperken we de schade die wordt aangericht, zowel de psychische, emotionele, maar ook materiële schade? Lullen we om de hete brei heen en doen we net alsof het er niet is omdat er geen sticker op zit? Of nemen we de mensen die slachtoffer zijn geworden van narcistisch geweld serieus in hetgeen ze aangeven.

Ik heb besloten het laatste te doen: de slachtoffers erkenning geven in hetgeen ze doormaken of doorgemaakt hebben... zónder de diagnose te stellen. Ze zijn slachtoffer van narcistisch geweld en of er voldoende narcistische kernmerken zijn voor een diagnose is niet aan mij. Als iemand wordt aangereden en gewond is geraakt kom je in actie, of de chauffeur nu verantwoordelijkheid neemt voor de aanrijding of niet. In de therapie staat de vraag of iemand nu wel of geen narcist is ook niet centraal, wat centraal staat is datgene wat jou is overkomen en wat het met je heeft gedaan, en wat je kunt doen om te voorkomen dat het je wéér overkomt.

Het is aan mij om samen met de cliënt te onderzoeken waar hun valkuilen zitten die hen vatbaar maakt voor narcistisch geweld, hen steviger te maken door het leren herkennen van hun grenzen en deze duidelijker neer te zetten en overtuigingen die ze hanteren te onderzoeken zodat ze weer grip krijgen op hun eigen leven en weer zelf vorm kunnen gaan geven aan hun leven.

De naam van mijn praktijk is CoBeSlaN: Coaching en Begeleiding van Slachtoffers van Narcistisch Geweld, niet Slachtoffers van Narcisme. Stempel of niet: krijg je te maken met gaslighting, mindfucking, stalking, smaad- en lastercampagnes of andere kenmerken van narcistisch geweld, dan kun je rekenen op mijn coaching en begeleiding. Been there, done that!

Voor jou betekent dit het volgende: je hebt géén diagnose nodig van de 'ander' om om hulp te vragen, en je komt ook niet bij mij vandaan met een diagnose met betrekking tot de 'ander'.

Tegelijkertijd verspreid ik wél kennis over narcisme, om de doodeenvoudige reden dat ze daarbuiten wel degelijk vrij rondlopen, en een gewaarschuwd mens telt voor twee!

Sjoukje Varwijk is kennis- en ervaringsdeskundige op het gebied van Narcistisch geweld. In haar praktijk, praktijk CoBeSlaN biedt zij hulp aan de 'slachtoffers' die hiermee te maken krijgen.
Voor meer informatie kijk op www.cobeslan.nl

Het Gouden Kind en het Zwarte Schaap

Het Gouden Kind en het Zwarte Schaap

Eén van de gevolgen van een narcistische opvoeding is dat ook hier projectie een rol speelt en het kind niet gezien wordt als zelfstandig individu in ontwikkeling. De narcistische ouder projecteert hierbij haar/zijn eigen eigenschappen die hij/zij als positief ziet op het ene kind, en de eigenschappen die hij/zij als negatief ziet op het andere kind. Hierdoor wordt er een Gouden Kind gecreëerd en een Zwart Schaap.

In eerste instantie wordt vaak het Gouden Kind gecreëerd: een fantastisch wezen waarmee de narcist kan pronken. Het kind kan uiteraard niets verkeerd doen en wordt vaak naar het middelpunt van de belangstelling geduwd om vooral ook te laten zien hoe goed de narcist het doet als ouder, want uiteraard is dit geweldige kind het gevolg van zíjn/haar opvoeding. Eventuele 'tekortkomingen' worden onder het tapijt geveegd of juist uitgebuit als zijnde een bijzondere eigenschap waarmee nog meer aandacht gevraagd/opgeëist kan worden voor het toch al zo bijzondere kind met wie ze zo'n gewéldige band hebben.

Op een volgend kind zullen dan de eigenschappen geprojecteerd worden die de narcist liever níet onder ogen ziet: het zwarte schaap is geboren. Op dit kind worden alle frustraties gebotvierd. Het kind kan nooit iets goed doen, krijgt altijd overal de schuld van en heeft het altijd gedaan... Wát het kind ook doet in zijn/haar zoektocht naar de liefde van deze ouder, het is nooit, maar dan ook nooit, goed genoeg...

Beide situaties zijn erg ongezond voor een kind en bedreigen hem/haar in zijn ontwikkeling. Het ene kind leert geen verantwoordelijkheid te nemen voor zijn/haar gedrag, krijgt altijd zijn/haar zin en wat het ook zegt: het krijgt altijd gelijk. Het kind hoeft nergens zijn best voor te doen, het is al perfect!
Het andere kind leert dat het niet deugt, niet goed genoeg is en nooit goed genoeg zal zijn, hoe hard het zijn/haar best ook doet.

In beide gevallen wordt het werkelijke kind niet gezien en erkend. De narcistische ouder kent geen empathie en is niet in staat om zich in het kind te verplaatsen, dit geldt voor béide kinderen. De échte behoeften van het kind worden daarmee ook niet vervuld. De getoonde liefde is leeg, is een farce, óók voor het Gouden Kind. Ook het Gouden Kind zal op zoek gaan naar de liefde van de narcistische ouder die er eenvoudigweg niet is. Hoewel het weinig hoeft te doen om geprezen te worden ervaart het leegte en kilheid in het echte contact met de narcistische ouder, hoewel de ouder zich wel betrokken tóónt is dat niet wat het kind vóelt. Al gauw krijgt het kind in de gaten dat het helemaal niet om hem/haar gaat, maar om de narcistische ouder...

Tegelijkertijd doet en zegt de narcistische ouder dingen die ook het Gouden Kind pijn doen, de narcistische ouder heeft dit helemaal niet in de gaten en zal dit luchtig wegwuiven. Niets aan de hand... de gevoelens van béide kinderen worden hierbij volledig genegeerd. Beide kinderen leren al snel dat het geen zin heeft hun gevoel hierover te uiten, waarbij het Gouden Kind een belabberde verklaring krijgt en overstelpt wordt met lege knuffels en kusjes ('nou liefje, ga maar fijn weer spelen hè) en het Zwarte Schaap regelrecht afgestraft zal worden ('Donder op, naar je kamer!').

De leegte die deze kinderen ervaren bieden de kinderen niet de veilige basis die zij nodig hebben om hun eigen persoonlijkheid te ontwikkelen. Hierdoor kan er hechtingsproblematiek ontstaan en worden kinderen in hun ontwikkeling ernstig bedreigd waardoor er problemen kunnen ontstaan op verschillende terreinen van hun leven.

Sjoukje Varwijk is kennis- en ervaringsdeskundige op het gebied van Narcistisch geweld. In haar praktijk, praktijk CoBeSlaN biedt zij hulp aan de 'slachtoffers' die hiermee te maken krijgen.
Voor meer informatie kijk op www.cobeslan.nl

Parental Alienation oftewel Ouderverstoting

Parental Alienation / Ouderverstoting

(Wijlen) Dr. Gardner, was een Amerikaanse psychiater die veel onderzoek deed naar het fenomeen (v)echtscheidingen en de gevolgen die dit had voor kinderen. Hij was de eerste in het veld die een naam gaf aan het beeld waarbij kinderen één van de ouders afwijst: parental alienation. Door zijn werk is parential alienation oftewel ouderverstoting een begrip geworden. Wanneer een kind daadwerkelijk mishandeld of misbruikt wordt is dit een logische reactie van een kind, maar wanneer een kind opzettelijk tegen één van beide ouders wordt opgezet is dit een fenomeen dat hij aanduidt als een ernstigere vorm van kindermishandeling dan sexueel misbruik, nogal een statement, dit wordt het ouderverstotingssyndroom genoemd.

Een kind heeft hoe dan ook altijd twee ouders. En net zo goed als dat het voor een kind erg pijnlijk is als ouders ruzie maken, is het voor hetzelfde kind pijnlijk wanneer één van de ouders negatief over de andere ouder spreekt of opzettelijk zwart maakt. Elke keer als dit gebeurt deel je als het ware een emotionele/psychische tik uit aan het kind, een behoorlijk harde tik. Tevens voelt het kind dit als een afwijzing van een deel van hem/haar.

Dr. Gardner stelde vervolgens ook dat in het geval van ouderverstoting er vaak sprake is van een psychiatrische aandoening bij de verstotende ouder: in het bijzonder noemde hij de narcistische persoonlijkheidsstoornis als meest voorkomende aandoening. Niet zo gek als je de kenmerken van een narcistische persoonlijkheidsstoornis bekijkt.

In het geval van een narcistische moeder zal de vader als zondebok voor alle ellende worden aangewezen. Uiteraard kan de vader niets goed doen, is het de grootste klootzak die er bestaat, faalt hij op alle fronten en is hij totaal niet in staat een goede vader voor zijn kinderen te zijn. En wat de narcist betreft mag het kind dat weten ook! Het kind wordt ingezet als middel tégen de vader.
Andersom geldt precies hetzelfde, vaders die de moeder afschilderen als waardeloze moeder en dit ook duidelijk overbrengen naar hun kinderen. Niets deugt aan haar en ze is beslist niet capabel als moeder.

In het geval van ouderverstoting wordt er net zolang op het kind ingepraat tot het kind de mening van de verstotende ouder overneemt, PAS (parental alienation syndrome) of ouderverstotingssyndroom is een feit als gevolg van een behoorlijk spelletje psychische manipulatie vol leugens en bedrog, mindfucking en gaslighting. In eerste instantie zal het kind loyaal blijven aan de andere ouder, wat hem/haar duur komt te staan, het kind wordt hier door de verstotende ouder voor bestraft en op afgerekend en ronduit afgewezen. Als het kind bij deze ouder woont kan het niet anders dan zich voegen naar de verstotende ouder en zal hij/zij uiteindelijk ook aan gaan geven de andere ouder niet meer te willen zien. Het plan is geslaagd! Echter het kind is ook totaal verwrongen... hij/zij ervaart een leegte in zichzelf en kan de tegengestelde emoties niet in balans brengen met ernstige psychische gevolgen.

Een gezonde ouder die oprecht van zijn/ haar kind houdt zal het verdriet van zijn/haar kind zien als er negatief over de andere ouder gesproken worden en hierin rekening gaan houden met de gevoelens van zijn/haar kind. Hij/zij zal geen negatieve uitlatingen doen over de andere ouder in bijzijn van de kinderen en het kind de kans en ruimte geven om een eigen beeld te vormen van de andere ouder.

Boosheid na een echtscheiding is normaal, maar op een gegeven moment zou dit over moeten gaan in  acceptatie en berusting waarna er een min of meer normaal contact mogelijk zou moeten zijn tussen beide biologische ouders. Als dit te lang duurt moet je je gaan afvragen of er niet meer aan de hand is...

Sjoukje Varwijk is kennis- en ervaringsdeskundige op het gebied van Narcistisch geweld. In haar praktijk, praktijk CoBeSlaN biedt zij hulp aan de 'slachtoffers' die hiermee te maken krijgen.
Voor meer informatie kijk op www.cobeslan.nl